Sharon is 48 jaar, getrouwd en heeft 2 kinderen in de puberteit. Ze draagt zorg voor haar gezin, haarzelf en ouders die kampen met een chronische ziekte en dementie, terwijl ze 3 dagen per week werkt als ambulant begeleider. De overgang begon met opvliegers, vermoeidheid en ze voelde haar emoties uit balans raken. “Het voelde alsof ik de controle over mijn humeur niet meer had.”
Ik denk dat ik voor het eerst realiseerde dat ik me niet meer de oude voelde zo rond de 45 was. Ik merkte het eerst aan mijn lichaam.
Voor Sharon begon de overgang met opvliegers in de ochtend, vermoeidheid in de middag en slapeloze nachten. “Maar wat ik echt niet had verwacht, was hoe mijn emoties compleet uit balans raakten.” Het riep veel vragen bij haar op: “Waarom voelde ik me zo? Waarom had ik geen energie meer? Waarom voelde alles zo zwaar?” Waar ze voorheen altijd positief en behulpzaam was, had ze nu zelf iemand nodig om haar te ondersteunen.
De ene minuut huilde ik om niets, de andere minuut was ik enorm geïrriteerd, en ik begreep er helemaal niks van.
Met deze overgangsklachten zorgde Sharon nog voor haar gezin met 2 pubers. De oudste heeft ADHD en constant ondersteuning nodig met school en het gezinsleven. Ze probeert zoveel mogelijk regelmaat en structuur te creëren voor haar zoon. “Maar ik ben vaak zelf zo uitgeput. En dan voel ik me schuldig. Ik probeer voor hem te zorgen, maar ik ben niet altijd geduldig. Soms kan ik niet eens mijn eigen emoties onder controle houden, en dat maakt het voor hem ook niet makkelijker.” Dan zijn er nog haar ouders. Haar moeder is chronisch ziek en haar vader dementerend. Sharon regelt alles voor haar ouders omtrent zorg, schoonmaak in huis en de bijkomende administratie, omdat haar broer 2 uur moet rijden om er te komen. Dit kost haar veel tijd en vooral energie. Extra hulp kan ze niet zomaar inschakelen, omdat haar vader nieuwe personen in huis moeilijk vindt. “En dan dat schuldgevoel. Als ik bij mij ouders ben, voel ik me schuldig naar mijn gezin. Ben ik bij mijn gezin en ondernemen we iets leuks, dan heb ik het gevoel dat ik mijn ouders in de steek laat. Om gek van te worden.”
Ze merkt dat haar overgangsklachten en de situatie ook haar man Frank en kinderen beïnvloedt. “Iedere keer als ik thuiskom, voel ik me uitgeput. En ik zie het aan mijn kinderen en mijn man. Ze merken dat ik anders ben.” Sharon en haar man Frank kunnen er gelukkig goed over praten. “Het klinkt misschien raar, maar er zijn momenten dat ik gewoon alles wil laten vallen. Dat ik alles wil loslaten, even niemand wil zien, even niet wil zorgen voor wie dan ook. Gewoon even ademhalen. Even helemaal niks. Maar ik weet ook dat dat niet kan. Iedereen heeft iets van me nodig.”
Na een emotioneel bezoek aan haar ouders, besefte Sharon dat het zo niet verder kon. Taken moesten gelijker verdeeld worden, hoe moeilijk ze dat ook vond. “Ik vroeg Frank om meer te helpen, om meer betrokken te zijn bij het huishouden en de kinderen.” Ze begon in te zien dat ze zichzelf meer aandacht mocht geven. Na een gesprek met haar broer, besloot hij om het weekend naar hun ouders te gaan. “Ik begon ook voor mezelf momenten in te plannen, zelfs al is het maar een half uur. Een moment van rust, zonder zorgen. Ik heb me aangemeld voor een yogaclub en dat is nu echt mijn moment.”
Sharon heeft ook de stap naar de huisarts gezet en is net begonnen met hormoontherapie. “Eigenlijk ben ik niet zo van de medicatie, maar er moet gewoon wat gebeuren.”
Sharon beseft zich dat het niet makkelijk is, mede door de zorg voor haar gezin en ouders. “Maar ik begin nu echt in te zien dat ik niet alles alleen moet doen. Ik mag hulp vragen. Het is oké om niet alles perfect te doen. En dat is iets wat ik echt moest leren. Ik dacht altijd dat ik het alleen moest regelen, maar nu zie ik dat dat helemaal niet nodig is.”