Michaela (58): over opvliegers, emoties en het zoeken naar balans

Michaela werkt als managementassistent bij een polymeerbedrijf en is getrouwd. Haar zoon (27) en bonusdochter (22) zijn het huis uit. Jarenlang kampte ze met vage klachten zonder te weten dat de overgang erachter zat. Inmiddels kijkt ze met meer begrip naar haar lijf en wil ze andere vrouwen aanmoedigen om hun klachten serieus te nemen, zonder zichzelf uit het oog te verliezen. 

Soms moet je dingen gewoon accepteren zoals ze zijn, hoe lastig dat ook is. - Michaela (58 jaar)

Het begon met warmte en emotionele pieken

“Achteraf gezien is het waarschijnlijk al begonnen rond mijn 45ste,” vertelt Michaela. “Maar op dat moment besef je dat nog niet. Mijn menstruatie was altijd al onregelmatig, dus daar merkte ik het niet aan. Toen ik ineens op de raarste momenten het warm kreeg, slechter ging slapen en steeds emotioneler werd, ging er langzaam een lampje branden.” 

Op haar werk merkte ze dat haar lichaam veranderde. “Tijdens vergaderingen zat ik met een papiertje te wapperen. En zodra ik thuis was, ging laagje voor laagje de kleding uit op zoek naar verkoeling. Ik voelde me sneller geprikkeld en had last van stemmingswisselingen. Mijn enthousiasme was er soms gewoon even niet.” 

Zodra ik thuis op de bank zat, ging de trui uit, dan het topje... alles om wat verkoeling te krijgen.

Brain fog en een kort lontje: tijd voor actie

Ongeveer een jaar geleden merkte Michaela dat haar concentratie achteruitging. “Ik kon mijn gedachten niet goed bij elkaar houden. En thuis was ik vaak kortaf tegen mijn partner, terwijl ik dat helemaal niet wilde. Dat was het moment waarop ik dacht: dit moet anders.” 

Ze zocht hulp bij haar huisarts en startte met hormoontherapie: een combinatie van pleisters en tabletten. “De opvliegers verdwenen en ik sliep beter. Al kwamen er andere klachten voor terug: gevoelige borsten, hoofdpijn, misselijkheid. Ik voelde me niet prettig. Na een paar weken besloot ik samen met mijn huisarts te stoppen, omdat de bijwerkingen voor mij te zwaar wogen.” 

Openheid en mildheid: Michaela’s nieuwe aanpak

Michaela wil laten zien dat praten over de overgang belangrijk is. “Als ik in een vergadering een opvlieger krijg, pak ik gewoon een papiertje en wapper. Waarom zouden we daar moeilijk over doen? Het is normaal.” 

Hoewel hormoontherapie niet bij haar paste, vindt ze het belangrijk dat vrouwen weten dat ze opties hebben. “Wat voor mij niet werkte, kan voor een ander juist een uitkomst zijn. Laat je goed informeren en geef jezelf tijd om te ontdekken wat bij je past.” 

Na het stoppen met HST zijn haar klachten niet helemaal verdwenen. “De opvliegers zijn iets teruggekomen, maar ze zijn minder heftig dan voorheen. Bovendien kan ik er beter mee omgaan, bijvoorbeeld door laagjes kleding te dragen en op tijd pauzes te nemen. Ik probeer vriendelijk te blijven voor mezelf. Als ik even wat minder leuk ben, roep ik mezelf tot de orde – maar zonder oordeel.” 

Michaela’s tips voor andere vrouwen

Michaela raadt andere vrouwen aan om HST zeker een kans te geven als je klachten hebt, maar benadrukt ook hoe belangrijk het is om alert te blijven op mogelijke bijwerkingen. Laat je goed voorlichten door een specialist en overleg altijd bij aanhoudende of vervelende bijwerkingen, zodat je samen kunt bekijken wat het beste bij je past. 

Ze onderstreept hoe essentieel het is om mild te zijn voor jezelf; niet alles hoeft — of kan — opgelost worden. Soms is erkenning al genoeg. Ook moedigt ze aan om erover te praten: met je (huis)arts, je partner of mensen in je omgeving. Je hoeft dit niet alleen te dragen. Tot slot pleit ze voor nieuwsgierigheid, want wat vandaag niet werkt, kan morgen zomaar wél helpen. 

Tips en advies